Ólöf segir í viðtali að Sonur sé tákn íslenskrar æsku en verkið tileinkar hún móður sinni. [i] Ungur maður situr á stalli með útbreiddan faðminn og lófar hans vísa fram. Höfuðið hvílir á löngum hálsi og því hallar eilítið aftur. Líkaminn er í senn spenntur og í ró; ungi maðurinn breiðir eftirvæntingarfullur út faðminn á móti lífinu sem er í vændum. Fyrirmynd Ólafar var sænskur myndhöggvari og skólafélagi hennar, Erling Emil Torkelsen (1919–1987)
Verkið var útskriftarverk Ólafar við Konunglega listaháskólann árið 1955 og hlaut hún æðstu viðurkenningu skólans, gullpeninginn, auk námsstyrks fyrir verkið. Gullpeningurinn hafði verið veittur í um 200 ár og Ólöf er fyrsta og eina íslenska konan til að hljóta þessa eftirsóttu viðurkenningu.
Opinber umfjöllun um verkið og listamanninn var einkar jákvæð í dönskum fjölmiðlum og þar var meðal annars sagt að Ólöf væri einkar hæfileikaríkur myndhöggvari, að verk hennar bæru vott um sjálfstæði og persónuleika og væru einkar fagmannlega útfærð. Það sama var uppi á teningnum þegar Sonur var aftur sýndur í Danmörku nokkrum árum síðar á samsýningu: „Stærsta stytta sýningarinnar er höggmynd af sitjandi æskumanni. Við höfum séð þetta verk áður … en maður þreytist ekki við endurfundina vegna hinna mörgu fögru og myndrænu eiginleika listaverksins. Í því felast bæði hreinleiki og styrkur.“[ii]
Menntamálaráð keypti verkið árið 1959 fyrir Listasafn Íslands og lét steypa það í brons.
Kristín G. Guðnadóttir, listfræðingur
[i] Morgunblaðið, 19. janúar 1955.
[ii] Brot úr dómum um verk Ólafar Pálsdóttur. Morgunblaðið, 2. nóvember 1997.
